Begin 1980 bracht verzamelaar Michel Wittock enkele duizenden kostbare boeken bijeen, de meeste gebonden, daterend van de 16e eeuw tot nu. Zijn ambitie was om een museum op te richten, aanvankelijk in privébezit, om de kunst van het boek en het boekbinden te eren. De vitrine die hij had gebouwd om zijn collectie in onder te brengen was een innovatieve plek die zijn naam zou dragen en die in twee fasen zou worden opgetrokken. Het eerste, eerder gesloten volume, werd gebouwd door Emmanuel de Callataÿ tussen 1981 en 1983. Het is gemaakt van ruw gegoten beton en ligt half ingegraven, een kenmerk waarmee het in 1988 de Belgian Architecture Awards won. Het gebouw heeft een verticaal ritme, met smalle, hoge ramen. Het omvat een tentoonstellingsruimte, een kostbaar magazijn, een werkplaats en een winkel. Het geheel wordt versterkt door een aantal kunstenaarsbijdragen, waaronder beeldhouwwerken van Pierre Culot, het echtpaar Kubach-Wilmsen, Jacqueline Guillermain en meubels van Emiel Veranneman. In 1995 werd de ruimte vergroot door een dakuitbreiding, op de plaats van de voormalige tennisbaan, van het eerste volume dat als basis diende. Dit tweede transparante glazen volume is van de hand van Emmanuel de Callataÿ, Emile Van den Berg en Charly Wittock, de zoon van de opdrachtgever. Het herbergt een leeszaal en documentatiecentrum, een tentoonstellingsruimte, een kitchenette en een privéappartement. De uitbreiding baadt in natuurlijk licht en heeft twee terrassen, waarvan er een open is voor het publiek. Het contrast tussen glas en beton vormt een machtige dialoog die kracht en kwetsbaarheid combineert. In 2010 werd de Wittockiana erkend als museum door de Fédération Wallonie-Bruxelles, waardoor een plek zichtbaar werd die emblematisch is voor het Brusselse culturele erfgoed van het einde van de 20e eeuw.