Dit is een zeldzaam Brussels voorbeeld van hightech-architectuur, of techno-architectuur. Deze beweging ontstond aan het einde van de Moderne Beweging in de jaren 1970, op een moment dat deze op grote schaal in twijfel werd getrokken. Hightech gaat verder dan brutalisme en omvat verschillende technologische industriële elementen. Het meest voor de hand liggende voorbeeld is ongetwijfeld het Centre Georges Pompidou van architecten Renzo Piano en Richard Rogers in Parijs (1977). Het sportcentrum van het Zoniënwoud is in zekere zin ons eigen kleine Brusselse Pompidoucentrum. Het gebouw, dat in 1984-1986 werd gerealiseerd door architect Pierre Corbisier in samenwerking met landschapsarchitect Jean-Noël Capart, bevat ook verwijzingen naar de architectuur van Mies van der Rohe, met name vanwege de grote transparantie. De structurele striktheid is waarschijnlijk het meest opvallende kenmerk van het werk van Pierre Corbisier. Hij produceerde veel sportprogramma's, maar de constructie in het Zoniënwoud is ongetwijfeld het bekendste. Het gebouw heeft een grote formele strengheid waar niets wordt verhuld door kunstgrepen. De belangrijkste kwaliteiten zijn transparantie en helderheid, die vaak terugkomen in het werk van Corbisier. Met zijn driedimensionale stalen dak wordt de infrastructuur geaccentueerd, waardoor een soort enscenering van technische en structurele elementen ontstaat die typerend is voor de hightech beweging. Het centrum werd in 1987 uitgebreid en heeft nu een bijgebouw met een jeugdherberg voor 165 personen, kantoren en een polyvalente zaal.