Ten tijde van het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) moderniseerde de katholieke kerk zichzelf om zich aan te passen aan de nieuwe wereld en nieuwe volgelingen aan te trekken. De religieuze architectuur nam daarbij een sobere esthetiek aan, waarin de waarden van gastvrijheid voorrang kregen op de smaak voor representatie en weelde. De Onze-Lieve-Vrouw van Blankendellekerk, ingewijd in 1970, ligt in deze lijn. Het gebouw werd opgetrokken naar een ontwerp van de Brusselse architecten Albert Debaeke en de Parijzenaar Pierre Pinsard en bestaat uit twee delen. Een eerste volume van okerkleurige bakstenen contrasteert met een tweede, kubusvormig, verzonken volume. De kerk wordt aan weerszijden verlengd door verschillende bakstenen gebouwen die in een U-vorm rond een kleine binnenplaats staan. Een klokkentoren van gewapend beton steekt boven de rest van het gebouw uit. Binnen is speciale aandacht besteed aan natuurlijk licht, wat essentieel is voor het creëren van een heilige sfeer. De kooromgang wordt begrensd door een zuilengalerij van vierkante betonnen pijlers. Een doorschijnend glazen fries loopt rond de omtrek van de zaal en een tweede fries accentueert het plafond. Dit lijkt te zijn opgehangen en het altaar wordt verlicht door een zenithale lichtschacht die het spirituele karakter ervan versterkt. Vanuit een streven naar authenticiteit zijn de materialen onbehandeld gelaten: baksteen, beton en blauwe steen, en het constructiesysteem is duidelijk zichtbaar. Het koororgel werd in 1981 gebouwd door Patrick Collon.