De Koninklijke Muntschouwburg, ontworpen door de Franse architect Louis Damesme in een neoklassieke stijl, werd ingewijd in 1819. In 1855 werd het verwoest door een brand. Alleen het fronton en het bas-reliëf over “de harmonie van de menselijke passies” en de zuilengalerij bleven gespaard. Het is architect Joseph Poelaert die de opdracht kreeg om het theater te herbouwen. In 1963 werd de Munt de nationale opera. Om de zaal te moderniseren en de technische prestaties van het podium te verbeteren, werden in 1985 werkzaamheden uitgevoerd door de Luikse architect Charles Vandenhove en de architectenbureaus A.2R.C. en URBAT. Vandenhove zou het pand een postmoderne sfeer geven, waarbij hij zoals gebruikelijk samenwerkte met illustere kunstenaars. Voor de herinrichting van de inkomhal deed hij een beroep op de Amerikaanse kunstenaar Sol LeWitt voor het zwart-wit marmeren plaveisel dat een dubbele waaier voorstelt, en op zijn landgenoot Sam Francis voor het plafond in de vorm van een triptiek. Het Koninklijk Salon, geheel in marmer, bevat kunstwerken en beeldhouwwerken van Daniel Buren en Giulio Paolini die de architectuur van Vandenhove aanvullen. Van al deze renovaties heeft het podium de meest radicale veranderingen ondergaan. De toneeltoren werd volledig ontmanteld en opnieuw opgebouwd binnen de bestaande muren tot een hoogte van negen verdiepingen. De uitbreiding, ontworpen door A.2R.C. en URBAT, is duidelijk zichtbaar aan de gevel en versterkt het algemene effect met een motief dat opzettelijk het 19e-eeuwse fronton herhaalt. Het volume wordt verlevendigd door een centraal raam, een verwijzing naar het oog van Claude-Nicolas Ledoux, en een blauwe band die doet denken aan René Magritte. Vandenhove’s gedurfde mix van verwijzingen naar de kunst- en architectuurgeschiedenis is typerend voor de postmoderne beweging.