De ideeën over de wederopbouw na de eerste wereldoorlog, zijn geborduurd op de voedingsbodem van de ideeën van voor en tijdens de oorlog en legde zo de basis voor de modernistische en hedendaagse architectuur in Brussel. Het afwerken van de ondergrondse Noord-Zuidverbinding tussen de twee voormalige kopstations van de stad was na Wereldoorlog II een absolute prioriteit geworden en deze ingreep heeft een belangrijke impact gehad op de binnenstad. De tertiairisering van de wijk begon met het Shellgebouw (A. Dumont, M. Van Goethem – 1931-1934); die werd versterkt aan de noordkant met grote kantoorgebouwen van de Nationale Bank van België (M. Van Goethem - 1947-1948), het De Ligne-gebouw (M. Lambrichs - 1971-1973) , het Rijksadministratief Centrum (H. Van Kuyck, M. Lambrichs en al. - 1959-1983) met tuinen van René Péchère, het station Brussel-Congres (Maxime Brunfaut - 1948) en de Passage 44 (M. Lambrichs, R. Delfosse en al. - 1965- 1969), een voormalige winkelpassage en ook de naam van een parkeergarage onder het kantoorcomplex van het voormalige Gemeentekrediet. Zowel Brussel-Centraal, de bouw van de Sabena Air-Terminus als het naastgelegen Telexgebouw speelde een unieke rol in de internationale verankering van het centrum. De politieke, financiële, esthetische en technische uitdagingen hebben voor een groot deel het uiterlijk van het centrum hertekend.